مدح و مناجات با امام جعفر صادق علیه‌السلام
سلام ای مصحفِ توحـیدِ سـرمد ســلام ای صــادقِ آلِ مــحــمــد سـلام ای آنکـه نـورِ راسـتـیـنـی بـه جـان‌هـا قـبـلـۀ اهـلِ یــقـیـنـی لسانِ حکـمتت مـوجی خـروشان زلالِ چشمه‌ات جاری و جوشان لـبـت مــمـلـوِ تـسـبـیـحِ خــداونـد دلت با مهـرِ شیـعـه خورد پیـوند طنینِ عـشقِ تو پیـچـیده در جان به اوجِ عزت آمد عقل و عرفان تـویی پـایـه‌گـذارِ مـکـتبِ عـشـق شـکـوه و اقـتـدارِ مـکـتبِ عـشق حـضورت جـلـوۀ تفـسیرِ روشن نگاهت عـطرِ نابِ بـاغ و گـلشن طـلـوعِ صـبـحِ زیـبـای جـهـانـی مــبـاهــاتِ تــمــامِ شـیـعــیــانــی دو چـشمانت زلالِ نـور و دانش تو دستانت پُر از شـوقِ نـوازش درخـتِ عـلم سـیراب از کـلامت بـلــنـد آوازۀ شـیـعــه بـه نــامـت طلوعِ فجرِ تو چه صادقانه است سراسر دلـربا و عـاشـقـانه است تـو در بـاغِ ولایت ریـشـه داری زلالِ نــور در انــدیــشــه داری مـزارت مـهـبـطِ افـلاکـیان است تجـلـیـگـاهِ قـلـبِ عـاشـقـان است شعاعِ پُر فروغت تا به خورشید حـدیثِ مـانـدگـارت باغِ تـوحـیـد دریغا که تویی از عشق محروم تمامِ عـمـرِ خود مـظلـومِ مظلـوم اگر چه عشقِ دریا جاودان است گـلـستـانِ دلـت امّـا خـزان اسـت طلوعت سبز ای والفجـرِ صادق کـلامـت نــور ای قــرآنِ نـاطـق شـکـوه و بـا وقـاری تا هـمیـشـه به دل‌هـا مـانـدگـاری تا هـمیـشه غریبانه تو را می‌خوانیم ای نور به پای عشقِ تو می‌مانیم ای نور زمین از داغِ تو گـشته سیه‌پوش بقیع در ناله‌های سرد و خاموش کـبــوتـرهــا مــقــیــمِ خــانـۀ تـو تـو شـمـعـی و دلـم پـروانــۀ تـو مـدیـنـه ای دیــارِ زخــمِ دیـریـن شـرارِ شــعـلـه‌هـای آتـشِ کــیـن تمامِ کـوچه‌هـایت بوی دود است به بستر مادری رویش کبود است اگرچه در میانِ خون نشسته است ولی قبرِ تو را با اشک شسته است بگـو آن مـاهِ خـفـتـه زیرِ گِـل را به آتـش می‌کـشد داغِ تـو دل را! |